Jak to opisać...
Proste dni, proste otoczenie. Mały, drewniany domek w górach. Cywilizacja zwykle tu jest, ale już wyjechała do swoich miast, do prac, do rodzin... Myśmy wytargali cztery dni z tego życiowego pędu. Nie mamy planu, poza jedną, centralną dnia godziną. Nie znamy tras i szlaków, którymi nam się zdarza iść. Zwykle razem, czasem osobno, wolniutko...
Pogoda wodzi nas za nos, ale spokojnie dajemy się jej zaganiać pod dachy. W kawiarenkach próbują nas oszukać na śmietanie do kawy, za to w sklepach łagodnie idą na rękę (zwłaszcza takich, gdzie się nie da płacić kartą, a towar podaje się zza lady). Więcej nie zwiedzamy.
Dwa pokoje domeczku znamy już na pamięć. Jest zaskakująco zimno. Piecyk przegrywa - słabo grzeje i nie da się do niego przytulić.
Powietrze smakuje inaczej. Smog nie zgrzyta między zębami. Jabłka z makaronem, tudzież sos z torebki wydają się być idealnym obiadem. A do tego wszystkiego - czekolada dobra na każdą porę posiłku.
Zwykle w tle leci telewizja, czasem z naszym komentarzem. Albo tylko nasze głosy. Albo cisza.
Ale dziś jeszcze to:
https://www.youtube.com/watch?v=xZ5aNS9acuY&list=PLOyOhmHPZ0VZKe_UoS37YlozHdxRYPS3H
Czego nam więcej trzeba?
Kochana! :) Weszłam na Twojego bloga tak ot, nie spodziewałam się, że zastanę coś nowego, a tu jednak :) Właściwie to zrozumiałe, że po tylu emocjach będziesz chciała się nimi podzielić, wyrzucić je z siebie, no i może trochę też wrócić do tego dnia? Tak czy inaczej, cieszę się, że mogłam przeczytać, jak się wtedy czułaś. Wiesz, że nie widać było po Tobie zestresowania? Widać było to, że się kochacie i że jesteście po prostu właściwymi osobami na właściwym miejscu. W każdym razie ja tak to czułam, a trochę niewyraźnie widziałam, bo trochę mi się oczy pociły w tym kościele :D (i nie tylko mi!)
OdpowiedzUsuńDo zobaczenia kiedyś w Krk :) I jeszcze raz... A zresztą, wiesz.
siostra P.
Kochana, dziękuję:) Cieszę się, że nie było po mnie widać:)
UsuńWiem, wiem:) Choć tak ogólnie, to mało wiem...