Macierzyństwo 0.0 lub 0.1 a może 0.9?

No więc jak to jest być matką wcześniaka? A może nie wcześniaka, tylko już noworodka? W zasadzie to on ma miesiąc, więc noworodkiem de facto być przestał. A tak naprawdę prawie 9 miesięcy jest na świecie, tylko, że większość tego czasu był wewnątrz.

Po raz kolejny przekonuję się, że miłość to nie uczucie. Gdybym kierowała się tylko nim, zapewne Franiu wylądowałby już w opiece społecznej. Zbyt często dziecko budzi niechęć, poirytowanie, poczucie bycia w jakimś chorym kieracie, od którego nie ma ucieczki przez najbliższy rok. Są też uczucia z drugiego bieguna; gdy patrzę na tą małą, tak bardzo małą istotkę i wszystko we mnie śpiewa uwielbiając, za to, że on jest, że jest taki piękny, taki dzielny, taki wspaniały.

Miłość to wybór - ja wybrałam prawie rok temu - i wierność mu - to już trudniejsze. Miłość to wstawać o 3. w nocy, żeby nakarmić. Miłość to piłowanie pazurków pilnikiem. Miłość to przewijanie kilkanaście razy na dobę. Miłość to wycieranie ulanego mleka z podłogi. Miłość to mówienie "kocham" do kogoś, kto tego słowa nie rozumie. I to, co wtedy czujesz, naprawdę nie ma żadnego znaczenia.

Jest tylko jeden wyjątek uczuciowy - trzeba, koniecznie trzeba poczuć się matką. Matką - tego właśnie jedynego na świecie maleństwa. Poczuć, że jest moje, że ze mnie. Przyszło dopiero po dwóch tygodniach od porodu, może z racji cesarki, a potem naszego oddzielenia. Gdy już Franka do mnie dostawili po 5 dniach jego pobytu na intensywnej terapii, na początku było pytanie we mnie: "co to za dziecko?". Opiekowałam się nim, bo jakże inaczej, ale ono nie było moje.

Na szczęście przyszło to uczucie, poczucie, świadomość ogarniająca do głębi duszy i serca: Jestem mamą Franciszka. Wszystko się zmienia.