gdy świat się rozpada

Co można zrobić, gdy świat się rozpada? Mamy na to wpływ mniejszy niż żaden, my - szarzy ludzie. Możemy ewentualnie płacić podatki i mieć nadzieję, że zostaną użyte na dobrą armię i mądrą dyplomację. Tak, wiem, możemy też się modlić. I robić swoje.

A moje - to pisanie. Na ten moment.

***
Pozwól się pokochać.
Pozwól, żeby on się o Ciebie zatroszczył.
Pozwól jej wysłuchać Twoich smutków.
Pozwól im cieszyć się Twoim towarzystwem.
Pozwól Bogu, by mówił do Ciebie.
Pozwól mi opowiedzieć Ci pewną historię...

...było to jakiś czas temu, w świecie aż za bardzo rzeczywistym - duże miasto, XXI w. Nasza główna bohaterka, niech będzie - Madzia, miała kiepski dzień. Dlaczego? Bo to odkryłam. Gdyby udało jej się to ukryć, pewno wieczorem stwierdziłaby, że dzień był znośny.
Patrzyłam na nią, jak nerwowo ściskała ręce na kubku z herbatą. Jej przedramiona, jak patyczki, zajmowały niepokojąco mało miejsca w przestrzeni. I w sumie dlatego zapytałam: 
- Masz ochotę na kanapkę? Jadłaś śniadanie?
- Jadłam, dzięki.
- Ile? - pytam.
- Dwie kromki. 
- Jak duże? - Pytam, bo trochę już ją znam.
Po czym patrzę jak kreśli na stole dwa kółka wielkości dłoni. Dłoni sześciolatka.
- No co? - pyta

-Madziu, znów nie jesz?
- Jem. - odpowiada nie patrząc na mnie - Śniadania, obiady i kolacje. Trochę się denerwuję ostatnio, wiesz, piszę pracę, sesja...
- Madziu... musisz jeść. 
Milczy. Widzę, że ma ochotę pogadać o czymś innym. 
- Nie chcę jeść. - mówi nagle - Nie chcę nigdy jeść!

- Pamiętasz Teresę, moją siostrę? Zawsze mi mówiła, że nie mogę być gruba, nigdy nie mogę być gruba, bo to najgorsza rzecz na świecie. Ona jak je, to się denerwuje... Ja z kolei nic nie jem.
- Ja też. - pocieszam ją, ciesząc się, że znalazłam wreszcie bratnią duszę.
- Tak jest lepiej - uśmiecha się - jak Teresa jadła, przychodził Rafał i darł się na nią; że jest brzydka, gruba, że ciągle żre, że jest słaba. 
- Serio?
- A ja siedziałam obok i musiałam tego słuchać.
- Oni są dalej razem?
- Tak.

- A Tobie ktoś kiedyś powiedział, że jesteś gruba? Czy coś w tym stylu?
Zamyka się w sobie (jakby wcześniej była otwarta, wolne żarty). Kuli się trochę na krześle, nagle zainteresowana herbatą. Ma taką minę, jakby chciała odpyskować: "a co Cię to obchodzi?". A jednak nie żałuję, że zapytałam. Dobrze ją znam. Sama nie powie. Trzeba ją pytać o wszystko - wiem, że chce powiedzieć, ale jak jej ktoś nie spyta, to... nie chce przeszkadzać, obarczać, zrzucać swoje problemy na innych. Jeszcze nie rozumie, że po to jest przyjaźń - żeby się dzielić ciężarem.
- Tak. - mówi o sobie, więc jestem z niej dumna. - Kamil.
- Kamil??!!
- To znaczy... no nie wprost... ale powiedział, że bardziej bym mu się podobała taka trochę chudsza. 
- Niż teraz?? 
- Nie no, teraz to jest chyba idealnie. Nie wiem...
- Co mu odpowiedziałaś, jak Ci powiedział?
- Nawrzeszczałam na niego, że... że jest głupi, że to bez sensu, że jak może na mnie patrzeć w ten sposób, tak tylko przez wygląd... 
- A on?
- Przepraszał. To znaczy - nie rozumiał. Ale jak widział moją reakcję, to przepraszał, powiedział, że jest głupi, i tak dalej...
- Ale... w Tobie zostało?
- Zostało. 

Obiecaj mi coś. Codziennie stajesz przed lustrem i mówisz sobie: "Jestem piękna". Tak, masz sobie to wmówić. Masz to powtarzać tak długo, aż w to uwierzysz. I nie mów mi, że to nie ma sensu, w końcu robiłaś to przez lata: wmawiałaś sobie, że jesteś nieperfekcyjna, gorsza, brzydsza, albo na skraju tych rzeczy. Musisz się pokochać, Madziu, musisz żyć, a nie co dzień trochę umierać.